Onlangs werd ik uitgenodigd door Christopher Quinn en Mike Schallau van de Beer Temple podcast uit Chicago, om te komen praten over de geschiedenis van saison en Belgische en Nederlandse bierhistorie in het algemeen. Toevallig had ik het afgelopen jaar nog wat extra onderzoek gedaan naar saison, dus ik had zowaar nog wat nieuwe dingen te melden.

Ik zou zeggen, luister het maar eens, de podcast duurt zo’n anderhalf uur en daarna babbelen Chris en Mike nog een tijdje verder zonder mij over Amerikaanse saison (want daar weet ik weinig van af). (meer…)

Ooit moet het er van komen: mijn boek over de geschiedenis van de Belgische bieren. Ik werk al aan een tijdlijn, van hetzelfde type als die in Verloren bieren van Nederland staat: een overzicht van welke biersoorten vanaf wanneer bestonden, en in veel gevallen ook wanneer ze weer verdwenen. Ik blijf dus zoeken naar de vroegste (en laatste) vermeldingen van bepaalde bieren. Sinds wanneer kennen we witbier, grisette, Vlaams oud bruin en saison? Daarom was ik van de week weer in mijn nopjes toen ik een nieuwe begindatum vond voor een van mijn favoriete biersoorten: lambiek. En het heeft alles te maken met een toverlantaarn.

(meer…)

De Belgische biergeschiedenis is een hele mer à boire. Ikzelf ben ook nog lang niet door de grote stapel aan boeken en artikelen over dit fenomeen heen. Maar wat als je toch een begin zou willen maken door de belangrijkste literatuur op dit terrein toch maar eens door te nemen? Met de vacantie voor de boeg, zodat je op het strand of op de camping, onder een boom of juist binnen in de tent je kennis nog eens wat op kunt krikken.

(meer…)

In juni 1847 deed een opmerkelijk bericht de ronde in diverse kranten. Zo las men bijvoorbeeld in de Leydse Courant: ‘Gent, 22 junij. Men brouwt hier nu eene nieuwe of liever oude soort van bier, hetwelk men crabbeleire noemt en bij de Gentenaars der 15de eeuw hoog geroemd werd… De heer Van der Haagen heeft het recept wedergevonden en levert nu lekker schuimende crabbeleire aan verscheidene herbergiers.’[1] Kijk, een tot leven gewekt verloren bier, zo lezen we het graag. Maar welk verhaal zat hier achter?

(meer…)

September 1901. In het Oost-Vlaamse stadje Sint-Niklaas waren slopers bezig het oude postkantoor af te breken. Plots zag een van hen onder een plankenvloer iets schitteren. Een munt van twee frank. Zo veel geluk heb je niet snel. Het besluit viel dus om de munt met een paar collega’s in een naburige herberg op te gaan drinken. Zoals dat gaat als het vrijdag is: ‘Na de eerste ronde kwam er een tweede, en ze vonden den drijdraad zo lekker, dat ze weldra allen “een weinig in den wind” waren.’ En toen begonnen de discussies over de hoogte van de werklonen…[1]

(meer…)

Als ik één ding heb geleerd van het schrijven over Nederlands en Belgisch bier de afgelopen jaren, is dat je eigenlijk alles moet checken en nooit iets zomaar voor zoete koek moet aannemen. Natuurlijk, niet alles is even makkelijk te controleren, maar van lieverlee ontwikkel je wel een soort Fingerspitzengefühl waardoor bepaalde beweringen in je achterhoofd blijven rondzingen. Waarvan je denkt: die gaan we nog een keer checken. Vandaar: de Belgische bierwet van 1852.

(meer…)

Op 30 mei 1884 werd op het Cimétière de Passy in Parijs een man begraven, in een kuil op sectie 1, rij 8 zuid, nummer 3 oost.[1] Deze begraafplaats, tegenwoordig in de schaduw van de Eiffeltoren, ziet eruit zoals we Parijse begraafplaatsen kennen: robuuste grafhuisjes met tierelantijnen, beelden van treurende engelen, en vooral veel sjiek marmer. Hier vond hij zijn laatste rustplaats: Georges Lacambre, de man die België leerde brouwen.

(meer…)

‘Het dubbel Oudenaerdsch bier’ schreef journalist en literator Karel van de Woestijne in 1906, is dan wel niet zo beroemd als het gotische stadhuis van Oudenaarde, maar wie het goed kent ‘vergelijkt het bij den besten Bourgognewijn. Oudenaerdsch staat voor hem tot gewoon bier, als Musigny tot den gemeensten der tafelwijntjes.’ Wie het Oudenaards bier kende, meesmuilde om geuzelambiek en andere biersoorten, als er ‘gelegen in haar mandje, een flesch Oudenaerdsch’ op tafel kwam. In Gent, waar het de grootste populariteit had, waren er mensen die met elkaar in de clinch lagen over de vraag welke van de twee bekendste merken het beste was: ‘Oudenaerdsch van Felix of Oudenaerdsch van Liefmans.’[1]

(meer…)