Daar ligt het toch maar voor me, en jemig wat is het mooi geworden: het boek. Verloren Bieren van Nederland. Een blauwe harde kaft, binnenin glad papier, met al die plaatjes in kleur. Het verhaal van Nederlands bier van begin tot eind, met recepten erdoor gelardeerd. Ik vind het het mooiste bierboek van het jaar, maar het is ook logisch dat ik dat zou vinden. (meer…)
Op dit blog staat niet zo vaak een verslag van een brouwerijbezoek. Eigenlijk nooit. Niet dat ik niet graag eens een kijkje had genomen in een Middeleeuws gruithuis, een achttiende-eeuwse molbrouwerij of bij De Kraan en de Drie Snoeken in mijn geboortestad, maar die tijdmachine moet nog worden uitgevonden. Het dichtste wat in de buurt komt, is echter onlangs geopend in Amsterdam. Niet zomaar een nieuwe hippe brouwerij buiten het centrum, het is net iets meer dan dat, tenminste als je een beetje leip bent van historisch bier. (meer…)
Trio Stout was een Nederlands export-bier van de ZHB in Den Haag. Maar ondanks dat ik het hele ZHB-archief ondersteboven keerde, viel er niets over dit bier terug te vinden. Waarom niet? En hoe zat het dan wel? Het spoor leidde algauw naar de tropen… (meer…)
Een van de best bewaarde geheimen van de Nederlandse bierwereld is een stout die al wat langer meegaat. Al bijna een eeuw wordt er Trio Stout gebrouwen voor de tropen. Toen ik gevraagd werd om de geschiedenis van dit merk eens uit te pluizen, dacht ik: dat doen we even. Maar er was in eerste instantie niets te vinden over dit bier. Helemaal niets… (meer…)
De zoektocht naar verloren bieren gaat intussen gewoon door, gepaard met het ontzenuwen van hier en daar een biermythe. En soms gebruikten brouwers wel heel merkwaardige grondstoffen. In Breda zelfs magere melk.
Soms komt er zo’n vraag bij je op waarvan je denkt: waarom is die eigenlijk nooit eerder gesteld? Zoals: wat is nou het oudste, nog bestaande bier van Nederland? Want ik heb het de hele tijd wel over ‘verloren bieren’, maar welke bieren zijn nou eigenlijk niet verloren? Bieren waarbij een rechte lijn valt te trekken van hun oorsprong tot vandaag? Het antwoord komt uit 1872 en is verrassend, maar ook wel toepasselijk voor de tijd van het jaar…
Er zijn zo van die vertelsels die je altijd hoort en waarbij ik dan denk… zou dat nou? Het aloude rijmpje ‘Bier op wijn geeft venijn, wijn op bier geeft plezier’ bijvoorbeeld. Is dat nou echt waar? En hoe oud is die uitspraak eigenlijk?
Er is nu historisch princessebier van d’Oranjeboom, zoals ik de vorige keer al liet zien. In twee smaken: de ‘gewone’ bruin-ambere princessebier naar mijn bewerking van het recept uit De praktische bierbrouwer uit 1866, en een ‘Witte princesse’ met tarwe. Volgens het etiket is het ‘in 1788 ontstaan als een Vlaamse ode aan het Hollandse Princesse bier’. En inderdaad, Antonius Parmentier te Brugge adverteerde in dat jaar met ‘witte Hollandsche Princesse biere gelyk men tot Amsterdam, Rotterdam en Alkmaar is debiteerende’. Maar een receptuur van Parmentier of van een ander wit princessebier is niet bewaard gebleven, dus heeft men bij d’Oranjeboom zelf iets bedacht. Maar zit er toch een kern van historische waarheid in? Heeft zo’n tarwe-princessebier ooit bestaan?