In de negentiende eeuw kende Nederland nogal wat op vat gerijpte ‘oude’ of ‘belegen’ bieren: oud bruin, Maastrichts oud, Bredaas oud, Paulus Jonas, en natuurlijk de Nederlandse variant van de Brusselse lambiek en faro. Moet ik allemaal nog uitgebreider gaan beschrijven. Maar vandaag nemen we even een obscuur zijpaadje: oud wit. Uit Utrecht.
Ineens merk ik dat ik de laatste tijd weinig recepten heb gegeven. Dat gaan we dus even snel goedmaken. Meteen maar een van de allerraarste bieren die ik in de brouwboeken heb gevonden: een ‘Engels bruyn’ bier uit Haarlem anno 1820. Misschien wel het zwaarste bier dat ik tot nu toe ben tegengekomen.
Met de kerstdagen voor de deur halen we nog maar eens een ‘gouwe ouwe’ van stal: het Dordtse kerstbier Paulus Jonas. Een bier waarvan nog maar één flesje bewaard is gebleven! Geactualiseerd naar de nieuwste inzichten…
En dan gaan we het nu hebben over die biersoort die bierliefhebbers nooit drinken. De kans is groot dat je het nog nooit op hebt, of anders de afgelopen tien jaar niet. Ik ken één iemand die het lekker vindt, en dat is dan ook iemand die niet van bier houdt. (En het blijkt dat één van de bloggers op deze site het drinkt, maar die persoon wilde anoniem blijven). Ik heb het over oud bruin. (meer…)
Wat je van ver haalt, is extra lekker. Amerikanen zijn tegenwoordig goede klanten voor speciaalbierbrouwerijen als Emelisse en De Molen, Nederlanders zijn zelf al jarenlang verzot op alles wat uit België komt, en wie is er niet trots als hij eens Japans, Baskisch, Albanees of Surinaams bier op heeft?
In de negentiende eeuw was dat al niet veel anders. Natuurlijk, Nederlands bier was lekker, maar als het uit het buitenland kwam, was het helemaal speciaal. In 1856 adverteerde ene J. Kiel uit Rotterdam als Handelaar in Buitenlandsche Bieren. Voor de civielste prijzen leverde hij echt Kitzinger, Erlanger, India pale Ale, Replex Stout, Engelsch Gember, Brusselsche Lambiek, Gendsche Uitzet, Megchelsch Bruin, Wit Leuvensch, Prager en Oud Maastrichts. (meer…)