Leffe anno 1240. Brand anno 1340. Bavaria sinds 1719 volgens familietraditie gebrouwen. De Koninck 1833. Heineken medaille d’or Paris 1875. Als er één ding is wat bierbrouwers graag doen, behalve bier brouwen, is het wel zich te beroemen op een lange historie. Met veel beelden van paardenkarren en verwijzingen naar eeuwenoude recepten. Want wij bierdrinkers zitten nou eenmaal graag in nostalgische kroegen met glas-in-loodramen en emaille reclameborden met roestige randjes. En achter ons glas dromen we daar van voorbije eeuwen waarin monniken, ridders en koningen precies dezelfde brouwsels dronken als wij. Maar een tijdje geleden stuitte ik op deze advertentie uit 1893. Gewoon een bierhandel in een Nederlands stadje, die adverteert met z’n alcoholisch assortiment. Maar ik wist even niet wat ik ermee moest. Princessenbier? Dubbel Princessenbier? Dubbel Gersten? Jong Oud? Minnebier? Dortmunder? Extra stout, voor bloedarmen, maaglijders, zwakken en kraamvrouwen? Wat was dit voor een bierkaart?
Het standaardverhaal dat je als bierliefhebber altijd hoort, is dat Nederland tot in de jaren tachtig een pilswoestijn was (zo noemde in 1980 de kersverse voorzitter van het zojuist opgerichte PINT het al). Daarna leerden wij Nederlanders pas de rijkdom van het Belgische bier kennen, aangevuld met wat Duitsland en Engeland aan bieren te bieden hadden. En sinds 2000 kwamen daar de experimenten van allerlei Denen en Amerikanen achteraan. Maar een rondje verder bladeren door oude kranten, boeken en een enkele website laat zien dat het allemaal net iets ingewikkelder zat. En dat er in binnen- en buitenland allerlei biersoorten bestonden die we nu helemaal niet meer kennen.
De komende tijd ga ik hier op zoek naar deze ‘verloren bieren’. En dan vooral naar antwoord op de vraag: hoe smaakte het? Hoe zag het eruit? En waarom bestaan ze niet meer? Wie dacht iets van bier te weten, zal nog bedrogen uitkomen…